-یاران حق در امانند
-مقدمه
-مفهوم حق
-حقوق متقابل رهبری و امام
-ویژگی های حقوق رهبری و مردم
-حقوق رهبری بر مردم
-وفاداری مردم نسبت به رهبر برگزیده ی خویش
-خیرخواهی و اندرزدهی مسلمین
-پذیرش و اجابت دعوت رهبری
-اطاعت فرمان رهبری و انجام اوامروی
-تفسیر غزل (غلام شاه جهان)(6235)
-سلاطین و بزرگانی که در مشهد مدفون هستند(5763)
-فضیلت زیارت حضرت رضا(4741)
-اولین غزل حضرت حافظ(3751)
-چگونه برای ظهور امام زمان (ع) آمادگی پیدا کنیم؟(3644)
-نوحه وداع امام حسن با برادر(3639)
-توسل به امام هادی(3425)
-ظلم پایدار نیست(2852)
-شهادت و محل دفن امام حسن(2117)
-دعای هنگام غسل زیارت(1969)
کد مطلب:254173 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:339
سوره ی هدایت
امام هادی علیه السلام در سال 212 ق. روز نیمه ی ماه ذی حجه، تولد یافت [1] و با ولادت مباركش جمال جمیل حضرت حق را متجلی ساخت.
پدر بزرگوارش، حضرت امام محمدتقی، جواد الائمه، نهمین پیشوای پاكان، اسم مقدس علی را برای پسر پاكش انتخاب كرد چنان كه پیش از آن خدا و رسولش همان نام نورآفرین را برای او برگزیده بودند، چنین بود كه اسم اعظمی دیگر بر اسمای اعظم خدا افزوده شد.
علاوه بر هادی، القاب دیگری نیز برای امام علی النقی ذكر كرده اند كه هر كدام می تواند مفسر آیتی از این كتاب ناطق و نور خالق باشد، لقب های گویا و پر معنایی چون:
فتاح، مرتضی، ناصح، نجیب، عالم، فقیه، امین، مؤتمن، طیب، صادق، دلیل و نقی.
[ صفحه 17]
اسم مادر امام علیه السلام - آن مهد هدایت و فضیلت - نیز در منابع اسلامی، متعدد ذكر شده، تو گویی یك اسم یا یك كلمه نمی توانست معرف آن بانوی بزرگ باشد، اسم هایی چون: سمانه، سوسن، غزاله، عاتكه و....
بیش از هفت بهار از عمر امام هادی علیه السلام نگذشته بود كه نهمین آفتاب امامت، امام جواد علیه السلام در شفق شهادت، چشم از جهان بربست تا، فلق فردای قیامت را، مادرش فاطمه زهرا علیهاالسلام هر چه دل انگیزتر و جان سوزتر برفروزد.
با شهادت امام جواد علیه السلام، امام هادی علیه السلام در حالی كه در حدود هفت سال از عمر مباركش می گذشت، به مقام شامخ امامت رسید و با وجود آن در ظاهر به سن بلوغ نرسیده بود، مركز تمام حركت های الهی گشت.
به عنوان تبرك و تیمن و برای اینكه فرات فطرتمان زلال و جوشان باشد و آیینه ی دل را جلا و صفا داده و احتیاج جان و نیاز روح را جواب صوابی یافته باشیم، راهی جز شناخت انسان های كامل و پیشوایان پاك و انوار ناب الهی نیست.
در روزگار امام علی النقی علیه السلام (212 - 254 ق.)شش خلیفه ی خون آشام عباسی به ترتیب زیر مقام خلافت را اشغال كرده و مشغول عیش و نوش و ستمگستری بودند و هیچ كدام تابش خورشید هدایت را تاب نمی
[ صفحه 18]
آوردند و با آن نور خدا سر ستیز داشتند:
1 - معتصم، هشتمین خلیفه ی عباسی: وی، بابك خرم دین را كه از زمان مأمون عباسی سر به شورش برداشته بود، به وسیله ی عمال خویش دستگیر و در شهر سامرا به دار آویخت و هم او بود كه شهر سامرا را مقر سپاهیان و نظامیان قرار داد و كاخ های بلندی را در آن شهر برافراشت.
2 - واثق عباسی، خلیفه ای ستمگر و سبك سر كه از سال 227 تا 232 ق، خلافت كرد.
3 - متوكل، ستمگری كه در میان زورمداران بنی عباس، از همه بیشتر به آل عدالت علیهم السلام كینه می ورزید و 17 بار آستان قدس حسینی را در كربلا ویران كرد.
4 - منتصر عباسی (247 - 248 ق).
5- مستعین عباسی (248 - 252 ق).
6- معتز عباسی (252 - 255 ق)، وی كه چند صباحی فرصت زمامداری یافته بود، دست به جنایت بزرگی زد و با مسموم كردن حضرت هادی علیه السلام او را شهید و خود را تا ابد مورد لعن و نفرین روشندلان تاریخ گردانید.
پدر بزرگوارش، حضرت امام محمدتقی، جواد الائمه، نهمین پیشوای پاكان، اسم مقدس علی را برای پسر پاكش انتخاب كرد چنان كه پیش از آن خدا و رسولش همان نام نورآفرین را برای او برگزیده بودند، چنین بود كه اسم اعظمی دیگر بر اسمای اعظم خدا افزوده شد.
علاوه بر هادی، القاب دیگری نیز برای امام علی النقی ذكر كرده اند كه هر كدام می تواند مفسر آیتی از این كتاب ناطق و نور خالق باشد، لقب های گویا و پر معنایی چون:
فتاح، مرتضی، ناصح، نجیب، عالم، فقیه، امین، مؤتمن، طیب، صادق، دلیل و نقی.
[ صفحه 17]
اسم مادر امام علیه السلام - آن مهد هدایت و فضیلت - نیز در منابع اسلامی، متعدد ذكر شده، تو گویی یك اسم یا یك كلمه نمی توانست معرف آن بانوی بزرگ باشد، اسم هایی چون: سمانه، سوسن، غزاله، عاتكه و....
بیش از هفت بهار از عمر امام هادی علیه السلام نگذشته بود كه نهمین آفتاب امامت، امام جواد علیه السلام در شفق شهادت، چشم از جهان بربست تا، فلق فردای قیامت را، مادرش فاطمه زهرا علیهاالسلام هر چه دل انگیزتر و جان سوزتر برفروزد.
با شهادت امام جواد علیه السلام، امام هادی علیه السلام در حالی كه در حدود هفت سال از عمر مباركش می گذشت، به مقام شامخ امامت رسید و با وجود آن در ظاهر به سن بلوغ نرسیده بود، مركز تمام حركت های الهی گشت.
به عنوان تبرك و تیمن و برای اینكه فرات فطرتمان زلال و جوشان باشد و آیینه ی دل را جلا و صفا داده و احتیاج جان و نیاز روح را جواب صوابی یافته باشیم، راهی جز شناخت انسان های كامل و پیشوایان پاك و انوار ناب الهی نیست.
در روزگار امام علی النقی علیه السلام (212 - 254 ق.)شش خلیفه ی خون آشام عباسی به ترتیب زیر مقام خلافت را اشغال كرده و مشغول عیش و نوش و ستمگستری بودند و هیچ كدام تابش خورشید هدایت را تاب نمی
[ صفحه 18]
آوردند و با آن نور خدا سر ستیز داشتند:
1 - معتصم، هشتمین خلیفه ی عباسی: وی، بابك خرم دین را كه از زمان مأمون عباسی سر به شورش برداشته بود، به وسیله ی عمال خویش دستگیر و در شهر سامرا به دار آویخت و هم او بود كه شهر سامرا را مقر سپاهیان و نظامیان قرار داد و كاخ های بلندی را در آن شهر برافراشت.
2 - واثق عباسی، خلیفه ای ستمگر و سبك سر كه از سال 227 تا 232 ق، خلافت كرد.
3 - متوكل، ستمگری كه در میان زورمداران بنی عباس، از همه بیشتر به آل عدالت علیهم السلام كینه می ورزید و 17 بار آستان قدس حسینی را در كربلا ویران كرد.
4 - منتصر عباسی (247 - 248 ق).
5- مستعین عباسی (248 - 252 ق).
6- معتز عباسی (252 - 255 ق)، وی كه چند صباحی فرصت زمامداری یافته بود، دست به جنایت بزرگی زد و با مسموم كردن حضرت هادی علیه السلام او را شهید و خود را تا ابد مورد لعن و نفرین روشندلان تاریخ گردانید.
[1] محل تولد امام عليه السلام را روستاي كوچكي با نام «صريا» در نزديكي مدينة منوره نوشته اند، روستايي كه با دست پر بركت امام موسي بن جعفر عليه السلام تأسيس و آباد گشته بود، ر. ك: الامام الهادي، من المهد الي الحد، ص 12.